Bu akşam fotoğraf kutularını açacağız yine.
En azından yılda iki kez yapıyoruz, bu anılarla buluşmayı. Öykü’nün çok hoşuna gidiyor naftalin kokulu fotoğraflar.
Dedeler, babaneler, dayılar, ananeler, amcalar.
Düğün, dernek, sünnet, diploma törenleri, yaş günleri…
Bir çok fotoğrafa gülmekten kırılıyoruz.
Hüzünlendirenler gözyaşlarımızla bir kez daha ıslanıyor.
Önce herkes kendi fotoğraflarını bir kenara koyuyor.
Bu yıllarla sanki bir yüzleşme…
Kırışmış yüzler, ak düşmüş saçlar…
Arkadaşlarımızı görüyoruz yıllardır haber alamadığımız.
Geçenlerde birini Vietnam’da buldum….
Bir diğeri Kanada’da.
En çok içimi acıtan fotoğraflar toplu olanlar.
Halalar, amcalar, kuzenler…
Kiminin nişanı kimini düğünü,
Ama şimdi, neredeyse bir çoğu yok.
Bazı fotoğrafları birbirimizden saklıyoruz.
Acıları öyle taze ki!
Yokluğuna inanmak istemediğimiz, ölümü yakıştıramadığımız, sanki hala yaşıyormuş gibi davrandığımız.
Bu naftalin kokan fotoğraflar geçmişimizle aramızdaki en sıkı bağ.
Öykü, hiç tanımadığı babaannesiyle dedesini bu fotoğraflardan tanıyor.
Hatta öyle bir oyunun içine giriyor ki, dayısının fotoğraflarına şimdiki zamandan konuşuyor.
Dokunuyor, seviyor, kokluyor…
Bu fotoğraflar bizim içimizdeki aile bağlarını güçlendiriyor. Geçmişimizle bu günümüz arasında en kuvvetli bağ…