Eskiden kelli felli adamlar olurdu parti yönetimlerinde, belediye meclislerinde.
Öyle sokaktan geçeni tutup yazmazlardı listelere.
Kılı kırk yararlar, soyunu sopunu bilmediklerini kapıdan içeri sokmazlardı.
Önemliydi parti yöneticilikleri.
Hele belediye meclisleri!
Ağırlığın olacaktı memleket de. Hatırlı kişi, güvenilir.
Kredin olacaktı.
Partin adına veresiye işte yapsan bile seni bilirdi esnaf.
Kimsenin kimse de alacağı kalmazdı. Bu günkü zamanlarda ki gibi gırtlağına kadar borcun içindeki partiden ahkam kesemezler, memleket üzerine siyaset üretemezlerdi.
Adamın ağzına tıkardı o dönemin seçmeni, vatandaşı, partilisi!..
Parti yönetimleri adap, edep bilirdi. Başkanından habersiz ‘sallayamaz’, ‘şarlayamazdı hiç kimse.
Dokunduğun yer elinde kalmazdı. Varsa bir delik yamarladı. Varsa bir açık kapatırlardı.
Ne oynaşı çıkardı altından ne defosu!
Ne çeteye bulaşırlardı ne cemaate.
Din üzerinden siyaset yapacaksan partin belliydi.
Halkla yürüyeceksen, devrim diyorsan, laiklik, çağdaş düzen diyorsan belli.
Kafatasçıysan mezuranı alıp öteki partide koşturacaktın.
Ya kır atına binip gidecektin ya yar yoluna,
Karışmazdı at izi it izine….
….
Bir Muzaffer abi vardı. Muzaffer Kocaman.
Adalet Partisi Konya İl Başkanı .
1970’li yalların başları. Partinin milletvekilleri il teşkilatının işlerine müdahale etmeye başlıyorlar. Kafalarına göre programlar, il başkanından habersiz ayak oyunları!
Muzaffer Kocaman kalkıyor yerinden partinin tüm odalarını kapatıyor. Ana kapıya asma kiliti asıp, atlıyor fındık sekiz şevrolesine, tutuyor Ankara’nın yolunu.
Giriyor Genel Merkezden içeri dalıyor Genel Başkanı Süleyman Demirel’in odasına atıyor Konya il teşkilatının anahtarlarını masanın üzerine;
‘Al çok biliyorsan sen yönet Konya’da partiyi!’ diyor.
….
Bu hikaye siyasi bir ders gibidir.
Üzerinden hayli bir zaman geçti, ne böyle yürekli il başkanları kaldı Genel Başkanının masasına teşkilatın anahtarını atacak.
Ne de il başkanına sahip çıkacak Genel Başkan!
…
Hiç beklemeyin bir ilk!
Oturup Genel başkanının kestiği keleği afiyetle yiyecektir!