Pazartesi akşamı maçının bitiş düdüğünün ardından ajanstan fotoğraflar arka arkaya düşmeye başladı.
Beşiktaş taraftarlarının üzüntü fotoğraflarını görünce bir anda 2008-09 sezonundaki o unutulmaz acıyı tekrar yaşadım.
Bilmem hatırladınız mı Ankaraspor ile oynadığımız o son maçı?
3-0 kazanılmasına rağmen, Antalyaspor’un Ankaragücü’nü yenmesi ve 3’lü averajla kümeyi boylamıştık.
72. dakikaya kadar koruduğumuz umutlarımızı, Ankaragücü’nün Dijehoua’ya hediye ettiği golle çimlere gömmüş ve göz yaşları içerisinde, Süper Lig takımı olarak geldiğimiz Konya Atatürk Stadyumu’ndan Bank Asya 1. Lig takımı olarak ayrılmıştık.
Eeee ne var bunda?
Bunun Beşiktaş ile ne alakası var değil mi?
Bakın nasıl ilişkilendireceğim.
Dramatik şekilde son 15 dakikada ligden düştüğümüz 2008-09 sezonunun son haftasında Konyaspor, Ankaraspor ile karşılaşırken, Beşiktaş ise Denizli deplasmanında şampiyonluk turuna çıkmıştı.
Rakibini 2-1 yenen Beşiktaş şampiyonluğunu ilan ederken, Konya ise aynı dakikalarda düşmenin acısıyla kavruluyordu.
Stadyumdan ayrılıp aracımızla gazetenin yolunu tuttuğumuzda, şehrin caddelerinde gördüğümüz manzara ikinci kez kahretti bizi.
10’larca araç konvoy oluşturmuş, camlarından çıkarttıkları siyah-beyaz renkli bayrakları büyük bir gururla sallayıp kornalarını öttürürken, o an yas halinde olan bir şehri hiç düşünmemişlerdi.
Araçta benimle bulunan müdürüm Sabit Horasan’ın telkinleriyle sinirlerime hakim olmaya çalışmış ve şükürler olsun ki her hangi bir gerilime meydan vermeden gazeteye ulaşmıştık.
O geceyi hayatım boyunca unutmam mümkün değil.
Sorun Beşiktaş’ın şampiyon olması değil elbette.
Bizler cenaze evinde günlerce televizyon açmayan, başkasının yasını kendimizin yası gibi gören bir toplumken, nasıl olur da Konyalının kan ağladığı bir ortamda kutlama yapılabilirdi?
Tabi ki bunu tüm Beşiktaşlılara ve Beşiktaş camiasına mal edemeyiz.
Sözde Konyalı olup ta utanmadan bu edepsizliği yapanların Pazartesi gecesi suratlarını görmeyi çok isterdim.