Alper Demirbaş hocanın her yıl organ bağışı haftasında yaptığı geleneksel toplantısını izledim.
Hoca, bu ülkede neredeyse bir hobi olarak başlanılan organ naklinde çok yol aldıklarını söylemesine rağmen yeterince organ bağışı yapılmadığı için yine sıkıntılıydı. Binlerce ameliyat. Böbrek, karaciğer, pankreas nakilleri.
Hayata tutundukları binlerce hasta.
Ulaşılan rekorlara rağmen mutsuz bir ekip vardı toplantıda .
Canlarını sıkan, organ bekleyenler hastalardı.
Ve bu hastalar onların gözlerinin önünde yitip gidiyorlar.
İşte onları kahreden bu ‘seyir’…!
Biz hala hastalar için organları canlı vericilerden alıyoruz.
Aslında bu nakillerin kadavradan yapılması gerekiyor. Ancak, biz ölülerimize dirilerimizden daha çok sahip çıktığımız için yakınlarımızın organlarını bağışlamıyoruz.
Alper hoca bunun eğitim değil bir kültür işi olduğunun altını bir kez daha çizdi . Söz konusu kültür olunca biraz zaman alır bizde.
Hoca bu toplantısında alışılmışın dışına çıktı biraz.
Yaptıkları işe bir şiirle yaklaştı.
Orhan Veli’nin ‘Dalgacı Mahmut’u ile yaklaştı yaptıkları işe.
Siyah beyaz hasta hayatlardan renkli fotoğraflara, yani yaşama dönüş başka nasıl anlatılırdı ki!
‘İşim gücüm budur benim,
Gökyüzünü boyarım her sabah,
Hepiniz uykudayken.
Uyanır bakarsınız ki mavi….’
Hoca’yı yakın tanıyanlardan biriyim. Yüzlerce defa şahit olmuşumdur herkes yatarken o’nun birilerine hayat verdiğine. Yüzleri güldürdüğüne.
O gün sözlerinin arasında dedi ki, ‘Bence organ bağışlayan cennette melektir!...’
Ve ben, aklım beni terk etmedikçe Dalgacı Mahmut olmaya devam edeceğim.
Şimdi siz söyleyin, öteki dünya’da melekler cennete kimi taşıyacak!...